Sgt. Pepper was al bijna weer twee jaar en ik had het er al wel eens met mijn man over gehad om er een maatje voor hem bij te nemen. Maar ach, hij vond het allemaal wel best zo. Opeens, vlak voor kerst 2005 zei hij dat hij het eigenlijk ook wel leuk vond als Pepper een vriendje er bij kreeg.

Inmiddels wisten we allebei zeker dat het weer een Engelse Cocker moest worden dus ik ben via het Internet op zoek gegaan naar fokkers die puppies hadden of verwachten. Ver hoefde ik gelukkig niet te zoeken want de trimster van Pepper,
en tevens fokker van bonte Spaniëls, verwachtte begin januari een nestje.

Inmiddels waren we goed bekend met haar dus direct gebeld en we waren dus de eerste. Dat betekende: eerste keus. Nu maar afwachten of er een reutje geboren zou worden.... Op 3 januari kregen we bericht... het was een nest van zeven pups
waaronder 5 reutjes, dus we hadden het echt voor het uitzoeken. Twee weken na de geboorte zijn we voor de eerste keer wezen kijken en we hadden al gelijk een favoriet. We gingen zo'n beetje elke week kijken en na een paar weken was er een ander reutje dat ons erg opviel.

Hij was erg vriendelijk, open en speels en hij had een schattig wit vlekje op zijn hoofd en een mooi wit uiteinde aan zijn staart. Uiteindelijk hebben we deze dus gekozen, zijn naam is Sierra Blanca's Buffalo Bill, maar wij noemen hem JayJay.

Toen de pup 7 1/2 week was had hij het gewicht van 3 kg bereikt en mocht mee naar huis. Uiteraard hadden we Pepper meegenomen om kennis te maken maar die had veel meer belangstelling voor de wat grotere, aanwezige honden. Pas toen we thuis kwamen leek hij in de gaten te krijgen dat dit ventje zou blijven. De eerste dag was het wat onwennig voor Pepper maar uiteindelijk werd er dan toch uiteindelijk gespeeld.


Binnen twee dagen waren ze dikke vrienden. Het was ook een ontzettend komisch stel; Pepper wilde het liefst in de puppykennel slapen en perste zich dus regelmatig door het kleine deurtje heen. JayJay besloot dan maar om de Doggybag van Pepper voor zijn rekening te nemen.

Helaas ging Pepper na een weekje mank lopen. Na een paar bezoeken aan de dierenarts bleek hij dus HD te hebben. Dat was een grote klap voor ons; we zagen onze droom van twee lekker ravottende spaniëls al in duigen vallen. Pepper had
ook erg veel pijn en veranderde binnen een paar dagen in een hoopje ellende. We hadden echter besloten om, alvorens over te gaan tot zaken als operaties, een specialist te bezoeken.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken... deze heeft hem andere medicijnen voorgeschreven, hij werd tevens behandeld door een homeopaat en kreeg een aantal voedingssupplementen. Na een week of vijf zagen we Pepper weer langzamerhand de oude worden.

Het wandelen gaat weer goed en er wordt ook weer gestoeid. Uiteraard blijft het altijd een punt van aandacht want HD is nu eenmaal niet te genezen.

Maar ze hebben het samen ontzettend naar hun zin en voor mij is het een hele geruststelling dat ze samen zijn als wij eens een keer ergens naar toe moeten waar ze niet mee kunnen. Het is een heerlijk gezicht als je ze samen lekker ziet ravotten! En zeg nu zelf, is het geen mooi stel?